Επιστημονική φαντασία. Όνειρα για ταξίδια στ’ αστέρια
Οι Μελλοντικοί χρόνοι
Όταν θέλουμε να δηλώσουμε ότι μια πράξη θα γίνει στο μέλλον, χρησιμοποιούμε τους μελλοντικούς χρόνους. Αυτοί είναι τρεις :
ο εξακολουθητικός μέλλοντας,
ο συνοπτικός μέλλοντας και
ο συντελεσμένος μέλλοντας.
Σε όλους τους Μέλλοντες βάζουμε τη λέξηθα
Ο εξακολουθητικός μέλλοντας έχει το ίδιο θέμα με τον ενεστώτα, ενώ ο συνοπτικός και ο συντελεσμένος μέλλοντας έχουν το ίδιο θέμα με τον αόριστο.
Εξακολουθητικός μέλλοντας : φανερώνει κάτι που θα γίνει στο μέλλον συνέχεια , επαναλαμβανόμενα
Είναι ίδιος με τον Ενεστώτα αν του προσθέσουμε μπροστά του τη λέξη θα.
π.χ. √ Όλο το πρωί θα καθαρίζω το σπίτι. (μέλλον - συνέχεια)
√ Την επόμενη εβδομάδα, κάθε μέρα θα δουλεύω οκτώ ώρες. (μέλλον - επανάληψη)
Συνοπτικός μέλλοντας: φανερώνει κάτι που θα γίνει στο μέλλον συνοπτικά ή μόνο μια φορά. Μοιάζει με τον Αόριστο
π.χ. √ Αύριο το πρωί θα καθαρίσω το σπίτι. (μέλλον - κάποια στιγμή) √ Την επόμενη εβδομάδα θα διαβάσω δύο ώρες. (μέλλον - κάποια στιγμή)
Συντελεσμένος μέλλοντας : φανερώνει κάτι που θα γίνει στο μέλλον και θα είναι τελειωμένο σε μια ορισμένη στιγμή, πριν γίνει κάτι άλλο. Παίρνει σαν πρόθεμα τις λέξεις θα έχω. π.χ. √ Όταν θα έρθεις, εγώ θα έχω καθαρίσει το σπίτι. (μέλλον - τελειωμένο πριν από κάτι άλλο)
√ Ως τα ξημερώματα θα έχω διαβάσει όλο το βιβλίο. (μέλλον - τελειωμένο πριν από κάτι άλλο)
Η γενική και η αιτιατική ονομάτων ως επιρρηματικοί προσδιορισμοί του χρόνου
Η υπόθεση (οι υποθετικές προτάσεις) είναι εξαρτημένες προτάσεις, δηλαδή δε μπορούν να σταθούν μόνες τους στο λόγο. Γι αυτό κάθε υποθετική πρόταση έχει δίπλα της μια ανεξάρτητη πρόταση.
Η υποθετική πρόταση λέγεται και υπόθεση, ενώ η ανεξάρτητη πρόταση λέγεται και απόδοση.
Μαζί η υπόθεση και η απόδοση αποτελούν τον υποθετικό λόγο.
Οι υποθετικές προτάσεις εισάγονται με το αν ή εάν(σπανιότερα με το άμα, αλλά, εφόσον,έτσι και ,στην περίπτωση που κ.λπ). και δείχνουν την προϋπόθεση που πρέπει να ισχύει για να γίνει αυτό που δηλώνει η ανεξάρτητη πρόταση. Χωρίζονται από την κύρια πρόταση με κόμμα (,).
π.χ. Άμα σας πω, θα γελάσετε.
Άμα σας πω - Υπόθεση – δευτερεύουσα πρόταση - αποτελεί την προϋπόθεση για να γελάσουμε.
θα γελάσετε – Απόδοση – κύρια πρόταση
Ισχύει και αντίστροφα η πρόταση; ΝΑΙ!
Θα γελάσετε, άμα σας πω. (πρώτη η απόδοση)
Ο υποθετικός λόγος μπορεί να έχει πολλές υποθέσεις ή πολλές αποδόσεις:
Αν ξυπνήσεις νωρίς, θα πάμε βόλτα και θα πάρουμε παγωτό. (2 αποδόσεις)
Αν είσαι προσεχτικός και αν βοηθήσεις,τότε θα φτιάξουμε κέικ. (2 υποθέσεις)
Αν δε βρέχει και αν δεν κάνει κρύο, θα φύγουμε από το σπίτι και
θα πάμε στο πάρκο. (2 υποθέσεις + 2 αποδόσεις)
Η υποθετική πρόταση χωρίζεται συνήθως με κόμμα από την πρόταση που λειτουργεί ως απόδοση του υποθετικού λόγου.
ΠΡΟΣΟΧΗ:
Ο σύνδεσμος αν μερικές φορές δεν εισάγει εξαρτημένη υποθετική πρόταση.
Αυτό συμβαίνει όταν το αν εξαρτάται από τα ρήματα ρωτώ . απορώ. αναρωτιέμαι.
σκέφτομαι. γνωρίζω ξέρω. αμφιβάλλω, μαθαίνω και άλλα παρόμοια, οπότε η πρόταση που αρχίζει με το αν είναι εξαρτημένη πλάγια ερωτηματική και δε χωρίζεται με κόμμα από την πρόταση από την οποία εξαρτάται:
π.χ. Αναρωτιέμαι αν έσβησα το θερμοσίφωνα φεύγοντας από το σπίτι. (πλάγια ερωτηματική)
Όταν περιγράφουμε ένα ταξίδι, είναι σαν να περιγράφουμε ένα γεγονός.
Χρειάζεται, λοιπόν, να θυμόμαστε όσα είπαμε στην ενότητα 1 και να τα προσαρμόσουμε ανάλογα με τις ανάγκες του θέματός μας.
πότε, πού (προορισμός) και με τι μέσο πραγματοποιήθηκε το ταξίδι
για ποιο λόγο πραγματοποιήθηκε (αιτία και αφορμή)
ποια είναι τα πρόσωπα που συμμετείχαν
ποια ήταν η αρχή, η συνέχεια και η κατάληξή του (περιγραφή του μελλοντικού κόσμου . του τοπίου , των κατοίκων , του τρόπο ζωής τους , του πολιτισμού κτλ)
ποια ήταν η σημασία του (τι μάθαμε απ’ το ταξίδι , τις γνώσεις που πήραμε )
συμπεράσματα, σκέψεις και συναισθήματα που προκάλεσε το ταξίδι
Περιγράφουμε ταξίδια στο μέλλον και αφηγούμαστε φανταστικές ιστορίες
Μόλις το επικίνδυνο ταξίδι φτάσει στο τέλος του, οι άποικοι θα ασχοληθούν με την κατασκευή του νέου τους σπιτιού: ενός χώρου 500 τ.μ., όπου θα μπορούν να κοιμούνται, να μαγειρεύουν, να γυμνάζονται, ακόμα και να «σερφάρουν» στο Ιντερνετ, αν και οι ιστοσελίδες θα κάνουν έως και 45 λεπτά για να «φορτώσουν». Θα καλλιεργούν, θα καλύπτουν τις ενεργειακές τους ανάγκες μέσω φωτοβολταϊκών, θα ανακυκλώνουν τα σκουπίδια και το νερό τους, θα διεξάγουν πειράματα και θα στέλνουν αναφορές στη βάση τους. Για την ακρίβεια, η αποστολή τους θα μπορούσε να λαμβάνει χώρα σε κάποιο απομακρυσμένο τοπίο της Γης - με μία διαφορά: οι εθελοντές συμμετέχοντες του προγράμματος Mars One θα βρίσκονται στον πλανήτη Αρη, δίχως τη δυνατότητα να γυρίσουν πίσω, καθώς δεν διαθέτουμε την τεχνογνωσία για ένα διαπλανητικό ταξίδι μετ’ επιστροφής.
Η συγκεκριμένη λεπτομέρεια δεν φαίνεται να προβληματίζει τα περισσότερα από 200.000 άτομα από 140 χώρες, που κατέθεσαν αιτήσεις συμμετοχής σε διάστημα πέντε μηνών. Τέσσερις από τους 705 υποψηφίους, που πέρασαν με επιτυχία τα πρώτα στάδια επιλογής, αναμένεται να επανδρώσουν την πρώτη ανθρώπινη αποικία στον Αρη, αφού ολοκληρώσουν ένα οκταετές πρόγραμμα εκπαίδευσης. Moλονότι η μη κυβερνητική οργάνωση Mars One υπολογίζει στην οικονομική στήριξη του ευρέος κοινού -ο καθένας έχει τη δυνατότητα να γίνει «χορηγός» της αποστολής μέσω της ιστοσελίδας www.mars-one.com-, οι ιδρυτές της δεν είναι ονειροπόλοι ερασιτέχνες, αλλά επαγγελματίες της επιστήμης και των επιχειρήσεων, ενώ στους μόνιμους συμβούλους τους συμπεριλαμβάνονται αστροφυσικοί, αεροναυπηγοί κ.ο.κ.
Πώς, όμως, δικαιολογείται η επένδυση έξι δισ. δολαρίων για την αποστολή τεσσάρων ανθρώπων στον Κόκκινο Πλανήτη σε εποχή οικονομικής ύφεσης, πολέμων και επιδημιών; Ο αστροναύτης Μπαζ Ολντριν, ο δεύτερος άνθρωπος που πάτησε το 1969 στη Σελήνη, λίγα λεπτά μετά τον Νιλ Αρμστρονγκ, επιχειρεί να δώσει μία απάντηση στο βιβλίο του «Αποστολή στον Αρη». Υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να θέσουν ως στόχο τη μόνιμη εγκατάσταση στον Αρη. Την άποψη πως η αποίκιση άλλων πλανητών είναι απαραίτητη για την επιβίωση της ανθρωπότητας ενστερνίζονται, μεταξύ άλλων, ο Στίβεν Χόκινγκ, o διοικητής της NASA, Τσαρλς Μπόλντεν, αλλά και προσωπικότητες εκτός του επιστημονικού χώρου - όπως ο σκηνοθέτης Κρίστοφερ Νόλαν, που στην πολυαναμενόμενη νέα ταινία του, το «Interstellar» (αναμένεται στις αίθουσες αρχές Νοεμβρίου), εστιάζει στην αναζήτηση ενός νέου «σπιτιού» για τους κατοίκους της ανεπανόρθωτα κατεστραμμένης Γης.
Από τεχνική άποψη, οι λόγοι που καθιστούν τον Αρη ιδανικό για εγκατάσταση είναι απλοί: βρίσκεται σχετικά κοντά, διαθέτει υπόγεια αποθέματα νερού και ατμόσφαιρα, οι μέρες του διαρκούν λίγο περισσότερο από τις γήινες -για την ακρίβεια 24 ώρες, 39 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα-, η θερμοκρασία του δεν είναι υπερβολικά υψηλή ή χαμηλή και η βαρύτητά του είναι μόλις 38% μικρότερη από της Γης.
Πόσο κινδυνεύουν;
Αν όλα εξελιχθούν σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, οι άποικοι του Mars One θα αναχωρήσουν το 2024 και θα φτάσουν στον προορισμό τους οκτώ μήνες αργότερα - τουλάχιστον μία δεκαετία νωρίτερα απ’ ό,τι οι επαγγελματίες αστροναύτες, που σχεδιάζει να αποστείλει η NASA. Εκεί θα τους περιμένει ο απαραίτητος εξοπλισμός, που θα έχει μεταφερθεί από αυτοματοποιημένα οχήματα στη διάρκεια οκτώ μη επανδρωμένων δοκιμαστικών αποστολών. Δύο χρόνια μετά την εγκατάστασή τους θα καταφτάσει η δεύτερη τετραμελής ομάδα εθελοντών και η κοινότητα θα συνεχίσει να εμπλουτίζεται.
Κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η ζωή στον Αρη θα είναι βιώσιμη. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα επιστημονικής ομάδας του MIT, οι συμμετέχοντες στο Mars One θα αρχίσουν να πεθαίνουν σε περίπου δύο μήνες εξαιτίας της υπερβολικής αύξησης των επιπέδων οξυγόνου και της πτώσης της ατμοσφαιρικής πίεσης στο εσωτερικό των οικίσκων, συνέπεια της καλλιέργειας φυτών στο εσωτερικό τους - εφόσον οι άποικοι καλλιεργούν επαρκείς ποσότητες για να καλύψουν το σύνολο των διατροφικών αναγκών τους. H απάντηση της ομάδας Mars One, κατόπιν δικού μας σχετικού ερωτήματος, είναι πως θα αξιοποιήσουν υπάρχουσες τεχνολογίες για την αφαίρεση οξυγόνου, αλλά και πως όλα τα συστήματα θα ελεγχθούν διεξοδικά πριν από την αποστολή. Πάντως, η Γενική Αρχή Ισλαμικών Υποθέσεων των ΗΑΕ έχει απαγορεύσει στους μουσουλμάνους να δηλώσουν συμμετοχή στην αποστολή, με το επιχείρημα ότι ισοδυναμεί με αυτοκτονία.
Μιλήσαμε με δύο εθελοντές που συμμετέχουν στο Mars One
«Με πάνω από 200.000 αιτήσεις συμμετοχής, μιλάμε για την πιο περιζήτητη θέση εργασίας στην Ιστορία», αναφέρει στην «Κ» ο συνιδρυτής και CEO του Mars One, Bas Lansdorp. Η ανταπόκριση του κοινού αποδεικνύει ότι οι εμπνευστές του πρότζεκτ είχαν δίκιο να θεωρούν πως η φαινομενικά παράλογη ιδέα τους θα αποτελούσε όνειρο ζωής για κάποιους - όχι τρελούς ή απελπισμένους, αλλά υγιείς, ευφυείς ανθρώπους, που προτίθενται να θυσιάσουν τα πάντα για μια ευκαιρία να χαρτογραφήσουν νέους τόπους, κατακτώντας παράλληλα την αθανασία.
«Εχω συναίσθηση του ρίσκου και του αντίκτυπου» λέει στην «Κ» ο 29χρονος Ισπανός Daniel Fernandez, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης και ένας από τους 705 υποψήφιους αστροναύτες. Ομως αν το εγχείρημα υλοποιηθεί, θα είναι «το μεγαλύτερο ορόσημο στην Ιστορία της ανθρωπότητας», προσθέτει, υποστηρίζοντας ότι οι άνθρωποι θα θυμούνται για χρόνια τους πρώτους αποίκους του Αρη. «Φυσικά δυσκολεύομαι να φανταστώ τον εαυτό μου να εγκαταλείπει οριστικά τη Γη. Θα μου έλειπαν τόσα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα. Να αναπνέεις καθαρό αέρα, να βλέπεις τον ήλιο, να κολυμπάς, να τρέχεις στην ύπαιθρο. Οι άποικοι του Αρη θα μοιράζουν τις ζωές τους ανάμεσα σ’ ένα εχθρικό και ένα τεχνητό περιβάλλον. Τώρα όμως είμαι ενθουσιασμένος», συνεχίζει, τονίζοντας ότι έχει αρκετό χρόνο για να συμφιλιωθεί με την ιδέα του ταξιδιού.
Πιο ανυπόμονος είναι ο νεότερος Shayan Nejad, που γεννήθηκε στην Αγγλία αλλά πέρασε ένα κομμάτι της παιδικής του ηλικίας στην Ελλάδα. «Το νόημα της ζωής είναι να χτίζεις γέφυρες, να επεκτείνεις τους ορίζοντές σου και να μαζεύεις εμπειρίες. Με αυτό το εγχείρημα θέτουμε τα θεμέλια για ένα διαπλανητικό δίκτυο, που θα προσφέρει στις επόμενες γενιές την ευκαιρία να εξαπλωθούν πέρα από τον δικό μας κόσμο», υπογραμμίζει. «Δεν φοβάμαι να φύγω, ούτε το ταξίδι. Θα είναι μεγάλο και επικίνδυνο, όμως θα είναι μια περιπέτεια σε ανεξερεύνητο έδαφος με ασύλληπτες επιστημονικές ανακαλύψεις. Και αυτό θα μου δίνει δύναμη να συνεχίζω».
Αποικίες στον Αρη από το πρόγραμμα Mars One. Οι πρώτοι τέσσερις άποικοι αναμένεται να αναχωρήσουν το 2024 - μία δεκαετία νωρίτερα από τους αστροναύτες που σχεδιάζει να στείλει η NASA
Ο άνθρωπος από τότε που πρωτοσήκωσε το κεφάλι του ψηλά και αντίκρυσε τ’ άστρα, ονειρεύεται τη στιγμή που θα καταφέρει να ταξιδέψει σ’ αυτά. Αυτό το όνειρό του μάλλον θα γίνει πραγματικότητα στο σύντομο μέλλον… Ήδη εδώ και χρόνια επεξεργάζεται ένα σχέδιο για το πώς θα κατοικήσει τον πλανήτη Άρη.
Γιατί όμως διάλεξε τον Άρη και όχι κάποιον άλλον πλανήτη;
οι λόγοι που καθιστούν τον Άρη ιδανικό για εγκατάσταση είναι απλοί:
βρίσκεται σχετικά κοντά,
διαθέτει υπόγεια αποθέματα νερού και ατμόσφαιρα,
οι μέρες του διαρκούν λίγο περισσότερο από τις γήινες -για την ακρίβεια 24 ώρες, 39 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα-,
η θερμοκρασία του δεν είναι υπερβολικά υψηλή ή χαμηλή και
η βαρύτητά του είναι μόλις 38% μικρότερη από της Γης.
Στόουνχεντζ - κρόμλεχ
ντόλμεν
ντόλμεν
ΑλινιεμάνΣτο Καρνάκ της Βρετάνης, στην Γαλλία υπάρχουν ακόμα τα μενίρ του Οβελίξ και ο θρύλος λέει πως αυτές οι δέκα χιλιάδες πέτρες που στέκονται έτσι σαν στρατιωτάκια, η μια πίσω απ’την άλλη, είναι μια απολιθωμένη ρωμαϊκή λεγεώνα.
Μενίρ στην Ιθάκη
Στόουνχεντζ
Στόουνχεντζ
Οι αποκαλούμενες «κεφαλές της Νήσου Πάσχα», στην πραγματικότητα έχουν και πλήρη κορμό. Το πρώτο άγαλμα αποκαλύφθηκε το 2012.
Ο Κύκλος του Μπρόντγκαρ (Ring of Brodgar) είναι ένα νεολιθικό μνημείο και κύκλος μεγαλίθων που βρίσκεται στο νησί Μέινλαντ του συμπλέγματος νησιών Ορκάδες της Σκωτίας.Kατασκευάστηκε γύρω στο 2500 π.Χ.,
πώς συνδέεται το ταξίδι στο χρόνο του Αλεξάντερ Χάρτντεγκεν με τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν;
Την εποχή όπου κυριαρχούσε η άποψη ότι ο χρόνος είναι ο ίδιος παντού και για όλους, σίγουρα δεν υπήρχε περιθώριο για τους επιστήμονες να οραματιστούν ταξίδια στο χρόνο. Εάν ο χρόνος κυλάει ανεξάρτητα από κάθε εξωτερικό προς αυτόν παράγοντα, τότε δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει ο άνθρωπος ώστε να επηρεάσει-έστω και ελάχιστα- τη ροή του.
Το 1905 όμως ο Αϊστάιν με τη θεωρία της ειδικής σχετικότητας υποστήριξε πως ο χρόνος είναι κάτι το σχετικό: δηλαδή δεν κυλά το ίδιο για όλους, αλλά, υπό κάποιες συνθήκες, διαστέλλεται και συστέλλεται.
Οπότε τα ταξίδια στο χρόνο δεν εντάσσονται πλέον στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, αλλά στα πλαίσια της επιστήμης. Σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας, δύο πράγματα μπορούν να στρεβλώσουν το χρόνο:μια πολύ μεγάλη μάζα και η κίνηση με μια ταχύτητα που προσεγγίζει πολύ την ταχύτητα του φωτός όταν αυτό διαδίδεται στο κενό(300.000km/s). Αν και στο παρόν μοιάζει με όνειρο, οι επιστήμονες δεν αποκλείουν ότι στο μέλλον ίσως να κατασκευαστούν διαστημόπλοια που να μπορούν να προσεγγίσουν την επιθυμητή ταχύτητα για ένα ταξίδι στο χρόνο.
Το υποθετικό ταξίδι αυτό, σύμφωνα με τα δεδομένα της θεωρίας του Αϊνστάιν, θα είναι μονής κατεύθυνσης, δηλαδή προς το μέλλον-με άλλα λόγια, χωρίς δυνατότητα επιστροφής στο χρονικό σημείο εκκίνησης!
Η Μηχανή του Χρόνου (The Time Machine) είναι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Χ. Τζ. Γουέλς, που εκδόθηκε το 1895. Ο Γουέλς πιστώνεται γενικά με την αύξηση της δημοτικότητας της έννοιας του ταξιδιού στο χρόνο χρησιμοποιώντας ένα όχημα που επιτρέπει στον χειριστή να ταξιδέψει σκόπιμα και επιλεκτικά. Ο όρος «μηχανή του χρόνου», που επινοήθηκε από τον Γουέλς, χρησιμοποιείται πλέον παγκόσμια για αναφορά σε ένα τέτοιο όχημα.
Η Μηχανή του Χρόνου έχει μεταφερθεί σε δύο ταινίες μεγάλου μήκους με τον ίδιο τίτλο, σε δύο τηλεοπτικές εκδοχές και σε μεγάλο αριθμό βιβλίων κόμικς. Επίσης, ενέπνευσε έμμεσα πολλά έργα επιστημονικής φαντασίας σε πολλά μέσα.
Υπόθεση
Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ένας επιστήμονας και ερασιτέχνης εφευρέτης που ζει στο Ρίτσμοντ, μία περιοχή στο Σάρρεϋ της Αγγλίας. Ο συγγραφέας δεν τον κατονομάζει, τον εκφωνεί απλά ως «ο Χρονοταξιδιώτης».
Η «Μηχανή του Χρόνου» είναι μία μηχανή, που χωρίς να μετακινηθεί καθόλου από τη θέση της, μεταφέρει τον επιβάτη της χιλιάδες χρόνια μπρος ή πίσω, σε εποχές που έχουνε ξεχαστεί από την πάροδο των αιώνων ή σε εποχές που δεν ήρθανε ακόμη.
Ο εφευρέτης της μηχανής αυτής διηγείται στους φίλους του την περιπέτεια που έζησε ταξιδεύοντας 802.700 χρόνια στο μέλλον. Ο κόσμος έχει αλλάξει εντελώς και οι άνθρωποι έχουν ξεχωρίσει σε δύο είδη. Εκείνοι που ανήκουν στο ένα είδος είναι μικροκαμωμένοι, μαλθακοί και περνάνε όλο τους τον καιρό παίζοντας, χορεύοντας και τραγουδώντας. Πόλεις και χωριά δεν έχουνε. Ζούνε πολλοί μαζί μέσα σε τεράστια φουτουριστικά σπίτια. Το όνομά τους είναι Ελοί. Δεν κάνουν κάποια συγκεκριμένη εργασία και τρέφονται με μεγάλες ποσότητες φρούτων. Ο χώρος γύρω από το Λονδίνο έχει γίνει ένας μεγάλος λαχανόκηπος με ασυνήθιστα είδη φρούτων και λουλουδιών…
Τα διαλυτικά (¨)
Δείχνουν ότι δυο φωνήενταπου βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο δε σχηματίζουν δίψηφο φωνήεν, αλλά προφέρονται χωριστά.
Μπαίνουν πάνω στο ι, όταν προηγούνται τα φωνήεντα α,ε, ο, υ, και πάνω στο υ, όταν προηγούνται τα φωνήεντα α, ε, ο. Με τα διαλυτικά θέλουμε να δείξουμε ότι το ι ή το υ πρέπει να διαβαστούν χωριστά και δεν αποτελούν δίψηφα με τα φωνήεντα που προηγούνται:
Π.χ. γαϊδαράκος, κοροϊδεύω , προϋπόθεση
Δε χρησιμοποιούνται όταν το πρώτο από τα δυο φωνήεντα τονίζεται.
Π.χ. γάιδαρος, πλάι , σόι , άυπνος
Όταν μπαίνουν σ' ένα φωνήεν που παίρνει τόνο, τότε μπαίνουν δεξιά και αριστερά του τόνου:
Π.χ.Μαΐου.
Τα διαλυτικά σημειώνονται και στις λέξεις με κεφαλαία.
Τι είναι η παράγραφος
Κάθε κείμενο αποτελείται από παραγράφους.
Οι παράγραφοι δηλαδή αποτελούν τμήματα του κειμένου, σε καθένα από τα οποία αναπτύσσεται ένα διαφορετικό θέμα (παρουσιάζεται μια ιδέα, μια γνώμη, ένα συναίσθημα κ.λπ.). Ωστόσο, αν και κάθε παράγραφος ενός κειμένου έχει διαφορετικό περιεχόμενο, αυτό δε σημαίνει ότι το νόημά της δε σχετίζεται με το νόημα των υπόλοιπων παραγράφων του κειμένου. Παρατηρούμε δηλαδή ότι υπάρχει νοηματική συνέχειαμεταξύ των παραγράφων και ότι όλες μαζί αναπτύσσουν το γενικό θέμα ενός κειμένου εξηγώντας, n καθεμιά, κάποια συγκεκριμένη πλευρά του θέματος αυτού.
Τι είναι οι λέξεις-κλειδιά
Σε κάθε παράγραφο ενός κειμένου υπάρχουν κάποιες χαρακτηριστικές λέξεις που δηλώνουν το ξεχωριστό Θέμα της συγκεκριμένης παραγράφου. Αυτές είναι οι λέξεις-κλειδιά, με τις οποίες ο αναγνώστης καταλαβαίνει για ποιο πράγμα ακριβώς (ποια ιδέα, γνώμη κ.λπ.) γίνεται λόγος στην παράγραφο.
Τα μνημεία αυτά, γνωστά ως μεγαλιθικά (από τις λέξεις «μέγας» και λίθος»), βρίσκονται σε πολλά μέρη του κόσμου. Τα αρχαιότερα είναι εκείνα της Δυτικής Ευρώπης.
Λέξεις-κλειδιά: μνημεία, μεγαλιθικά
Συχνά οι ανασκαφές αποκάλυψαν τάφους μέσα, κάτω ή κοντά στα μνημεία. Αυτό οδήγησε τους αρχαιολόγους στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για τόπους ιδιαίτερης σημασίας οι οποίοι σχετίζονταν με τις ταφικές τελετές των αγροτικών πληθυσμών της περιοχής.
Αρχικά υπήρχαν 10.000 ογκόλιθοι, από τους οποίους σήμερα σώζονται μόνο οι 3.000. Η κατασκευή των τεράστιων αυτών μνημείων συνεχίστηκε για 3.000 περίπου χρόνια, από την πέμπτη έως την τρίτη χιλιετία π.Χ. Έπειτα μυστήριο κάλυψε τους πέτρινους γίγαντες!
Λέξεις-κλειδιά: ογκόλιθοι, κατασκευή, μυστήριο
Η οικοδόμηση του Στόουνχεντζ και των άλλων πελώριων μνημείων προϋποθέτει εκατομμύρια ώρες δουλειάς. Ωστόσο προκύπτει και ένα βασικό ερώτημα: αφού η πλησιέστερη πιθανή πηγή των μονόλιθων απέχει 30 χιλιόμετρα,πώς κατόρθωσαν οι άνθρωποι να μετακινήσουν τις τεράστιες αυτές πέτρες στο ορεινό έδαφος, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου ο τροχός ήταν άγνωστος; Επίσης είναι άγνωστος ο τρόπος με τον οποίο πρωτοστήθηκαν όρθιοι οι μονόλιθοι, γιατί δεν υπήρχαν ούτε μηχανικοί γερανοί ούτε ανυψωτικές μηχανές. Ή όλα θα έπρεπε να γίνουν με τα χέρια ή να χρησιμοποιήθηκε ένα σύστημα από κυλίνδρους και ξύλινα ικριώματα (σκαλωσιές). Ουσιαστικά πάντως αγνοούμε τι γινόταν στο Στόουνχεντζ. Έχουμε μόνο κάποιες ερμηνείες με βάση τα στοιχεία που βρέθηκαν.
Λέξεις-κλειδιά: οικοδόμηση, εκατομμύρια ώρες δουλειάς, μετακινήσουν,
Στο μέλλον η αρχαιολογική έρευνα θα προσθέσει αναμφίβολα και νέα στοιχεία στις σχετικές πληροφορίες που συγκεντρώνονται εδώ και 400 χρόνια.
Λέξεις-κλειδιά: οικοδόμηση, εκατομμύρια ώρες δουλειάς, μετακινήσουν,
Άλμπερτ Αϊνστάιν
Σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη - και τον αιώνια υπερβολικό Τύπο -, ο Αϊνστάιν ήταν κάτι σαν μοναδική υπερευφυΐα, ένας άνθρωπος που βρισκόταν πολύ μπροστά από την εποχή του, ένας εγκέφαλος από άλλον κόσμο. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο απλή και ο Αϊνστάιν ήταν άνθρωπος της εποχής του, με προβλήματα, προτερήματα και ελαττώματα. Αυτό το τελευταίο κάνει το έργο του ακόμη πιο σπουδαίο και τον ίδιο αξέχαστο.
Το 1905, σε ηλικία 26 ετών, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν δημοσίευσε πέντε από τις πλέον σημαντικές μελέτες στην ιστορία της επιστήμης, τις οποίες έγραψε στον ελεύθερο χρόνο που του άφηναν η εργασία του στο Γραφείο Ευρεσιτεχνιών της Βέρνης και η οικογενειακή του ζωή. Οι ιδέες του Αϊνστάιν άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο η επιστήμη έβλεπε τον κόσμο. Απέδειξε ότι τα άτομα υπήρχαν πράγματι, κάτι για το οποίο οι επιστήμονες δεν ήταν σίγουροι τότε. Είπε ότι το φως ταξιδεύει σε μικρά πακέτα και δεν είναι ένα συνεχές ηλεκτρομαγνητικό κύμα, θέτοντας έτσι τα θεμέλια της κβαντικής μηχανικής. Διατύπωσε την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, σύμφωνα με την οποία ο χώρος και ο χρόνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι σε μια κοινή δομή, το χωροχρονικό συνεχές.
«0 Αϊνστάιν δεν πρόκειται να προκόψει στη ζωή του» είχε πει ο δρ Ζόσεφ Ντέγκενχαρτ, καθηγητής του στην έβδομη τάξη του γυμνασίου.
Τα μεγαλιθικά μνημεία
Ως μεγαλιθικά μνημεία νοούνται στην αρχαιολογία όλα τα μνημεία της αρχαιότητας που είναι κατασκευασμένα από μεγάλιθους. Τα περισσότερα από αυτά χρονολογούνται κυρίως στην Νεολιθική περίοδο (7000-3000 π.Χ.) και σύμφωνα με την UNESCO συνιστούν μνημεία της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς.
Τα κύρια σημεία εμφάνισής τους είναι η δυτική Ευρώπη, η Ασία και τα νησιά του Ειρηνικού.
O πιο διαδεδομένος τύπος μεγαλιθικών μνημείων είναι το ντόλμεν "πέτρινα τραπέζια", ένα δωμάτιο που χρησίμευε ως ομαδικός τάφος και ήταν κατασκευασμένο από μεγάλους λίθους στερεωμένους κάθετα στο έδαφος και σκεπασμένους από μια μεγάλη οριζόντια λίθινη πλάκα εμφανίζεται σε διάφορες ποικιλίες, πολλές από τις οποίες είναι αρκετά σύνθετες και επιβλητικές (π.χ. υπάρχουν ντόλμεν με διάδρομο και καλυμμένες στοές). Εκτός από τα ντόλμεν, άλλα χαρακτηριστικά μεγαλιθικά μνημεία είναι τα μενίρ “μόνιμες πέτρες”, μονόλιθοι τοποθετημένοι όρθιοι (το μοναδικό μενίρ μέχρι στιγμής στην Ελλάδα έχει βρεθεί κοντά στη Λάρισα, στη Θέση Σουφλί-Μαγούλα), τα κρόμλεχ, μεγάλιθοι που σχηματίζουν κύκλο και βρίσκονται κυρίως στη Βρετάνη (Καρνάκ) και στην Αγγλία (Στόουνχεντζ), και τα αλινιεμάν , που είναι μενίρ τοποθετημένα σε σειρές περισσότερο ή λιγότερο κανονικές.
Τα μεγαλιθικά μνημεία υπήρξαν κοινό φαινόμενο διαφόρων πολιτισμών, με πιο διάσημο εκείνο του Στόουνχεντζ στην Αγγλία και τις περίφημες γιγάντιες κεφαλές στο Νησί του Πάσχα (στο νοτιοανατολικό Ειρηνικό ωκεανό), τα γνωστά ως μοάι, μονολιθικές προτομές φτιαγμένες από κατεργασμένο ηφαιστειακό πέτρωμα.
Τα μεγαλιθικά μνημεία πάντα προξενούν πολλά ερωτηματικά για το πώς χτίστηκαν.
Μία βασική ερώτηση για όλα τα μεγαλιθικά μνημεία είναι, γιατί χρησιμοποίησαν για την κατασκευή τους τόσο τεράστιους ογκόλιθους, αφού θα μπορούσαν να έχουν κατασκευαστεί πολύ ευκολότερα με μικρότερες πέτρες; Μία απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι ήθελαν να εντυπωσιάσουν όποιον έβλεπε το οικοδόμημα και μία άλλη ότι απλά δεν είχαν σκεφτεί να χρησιμοποιήσουν μικρότερες πέτρες.
Πολλοί πιστεύουν ότι υπήρχαν μέθοδοι ανύψωσης και μεταφοράς τους τέτοιες που δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στο να τους χρησιμοποιήσουν με ευκολία.
Στόουνχεντζ(στα αγγλικά Stonehedge δηλαδή "φράχτης από πέτρες")
Από όλα τα διάσημα μνημεία του κόσμου, κανένας δεν έχει αποκτήσει τόσο μεγάλη φήμη για το μυστήριο που το περιβάλλει. Το Στόουνχεντζ θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα και εντυπωσιακότερα μεγαλιθικά μνημεία στον κόσμο. Kατασκευάστηκε ανάμεσα στο 2500 π.Χ. και το 2000 π.Χ., ενώ το αρχαιότερο κυκλικό του ανάχωμα και η περιφερειακή τάφρος, χρονολογήθηκαν πρόσφατα στο 3100 π.Χ
Οι λόγοι για τους οποίους κατασκευάστηκε είναι άγνωστοι, αν και οι υποθέσεις που υπάρχουν είναι πολλές. Βρίσκεται τοποθετημένο στην πεδιάδα Salisbury τρία χιλιόμετρα από την πόλη Wiltshire στην νοτιοδυτική Αγγλία. Υπάρχουν συνολικά 60 πέτρες όπου η μεγαλύτερη από αυτές έχει ύψος 7 μέτρα πάνω από τη γη και 2,4 κάτω από αυτή. Το βάρος τους φτάνει μέχρι και τους 45 τόνους.
Το μυστηριώδες «Νησί του Πάσχα»
Το Νησί του Πάσχα βρίσκεται στο Νότιο Ειρηνικό, μεταξύ της Χιλής και της Ταϊτής.
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του νησιού είναι τα τεράστια ανθρωπόμορφα γλυπτά από πέτρα που οι Ράπα Νούι τα αποκαλούν Μοάι-πέτρινα αγάλματα, τα οποία είναι σκαλισμένα από ηφαιστειακά πετρώματα. Το ύψος τους είναι από 3 έως 5 μέτρα. Υπάρχουν αγάλματα τα οποία είναι 10-12 μέτρων με πλάτος 1,6 μέτρα. Έχουν καταγραφεί 887 γλυπτά τα οποία κατασκευάστηκαν μεταξύ του 1250 και του 1500 μ.Χ.
Είναι ένα από τα ποιο μεγάλα μυστήρια το γιατί έφτιαχναν αυτού του είδους αγάλματα. Ακόμα και ο τρόπος που είναι στραμμένα, (όλα σε μία κατεύθυνση κοιτούν) αποτελεί ένα μυστήριο. Όταν τα βλέπεις μεμονωμένα ή και σε σειρές, σου δίνουν την εντύπωση πως κάτι περιμένουν από τον ουρανό ή την θάλασσα.
Ο ναός του Δία στο Μπάαλμπεκτου Λιβάνου. Εκεί ο ναός είναι χτισμένος πάνω σε τεχνητή πλατφόρμα που αποτελείται από τεράστιους ογκόλιθους. Τρεις από αυτούς είναι από τους μεγαλύτερους που έχει επεξεργαστεί και μεταφέρει ποτέ ο άνθρωπος. Κάθε ογκόλιθος υπολογίζεται ότι ζυγίζει τουλάχιστον 1.000 τόνους! Στο λατομείο από το οποίο κόπηκαν οι ογκόλιθοι υπάρχει εγκαταλελειμμένος άλλος ένας, γνωστός με το όνομα Hajar El Hibla ( η πέτρα της εγκύου), ο οποίος είναι η ο μεγαλύτερος ογκόλιθος που κόπηκε ποτέ από ανθρώπους. Ζυγίζει 1.200 τόνους και υπολογίζεται ότι θα απαιτούσε την δύναμη 16.000 ατόμων για να κινηθεί!
Στο Τιαχουανάκο της Βολιβίας, σε υψόμετρο 4.000 μέτρων, δεσπόζει ένα εντυπωσιακό μνημείο αποκαλούμενο Puerta del Sol(πύλη του Ήλιου). Η περίπλοκα χαραγμένη πύλη ζυγίζει πάνω από 10 τόνους και είναι μυστήριο το πώς μεταφέρθηκε στην θέση της.
Στο Ναν Μαντόλ, στο νησί Pohnpei, πρωτεύουσα της ομοσπονδίας της Μικρονησίας, υπάρχει μια μεγάλη ερειπωμένη πόλη κατασκευασμένη περίπου το 200 προ Χριστού. Η πόλη αποτελείται από εκατοντάδες συσσωρευμένα πέτρινα δοκάρια που το καθένα έχει μήκος περίπου 6 μέτρα και διάμετρο μεγαλύτερη των 30 πόντων. Συσσωρευμένα όπως τα καυσόξυλα αποτελούν τους τοίχους που έχουν 12 μέτρα ύψος και έξι μέτρα πάχος. Κάθε δοκάρι ζυγίζει 2.5 τόνους. Το συγκεκριμένο μνημείο είναι μέσα στο νερό και οι πέτρινες κατασκευές δημιουργούν ένα είδος τεχνητών νησιών που στο σύνολο τους αποτελούν μία ολόκληρη πόλη. Πως μεταφέρθηκαν όμως και ανυψώθηκαν εκεί, δεδομένης και της μεγάλης δυσκολίας λόγω του νερού, κανείς δεν ξέρει.
Πέρα από τα λίγα παραδείγματα όμως υπάρχουν παρόμοιες κατασκευές διάσπαρτες σε ολόκληρο τον κόσμο και φυσικά στην Ελλάδα. Η πόλη της Τίρυνθας, τα δρακόσπιτα, οι τάφοι και τα ανάκτορα των Μυκηνώνκαι άλλα πολλά.
Επανάληψη στην ενότητα 10 - Μυστήρια - Επιστημονική φαντασία
Ο μύθος της Ατλαντίδας
Ο θρύλος για τη χαμένη Ατλαντίδα είναι ξακουστός σ΄ όλο το κόσμο. Στις παραδόσεις διαφόρων λαών μνημονεύεται σαν ένα μεγάλο νησί, με αναπτυγμένο πολιτισμό, που καταποντίστηκε στη θάλασσα, ή σα μια μεγάλη χώρα, που άνοιξε η γη και την κατάπιε! Κι όσοι αναφέρονταν σ' αυτή πίστευαν πως είναι απόγονοι των κατοίκων της. Όσοι ασχολήθηκαν με την Ατλαντίδα, ξεκίνησαν με το ερώτημα:
Πρόκειται για μυθική ή πραγματική χώρα;
Από τα πανάρχαια χρόνια αποτελούσε αίνιγμα και μυστήριο. Σε πoιο χώρο βρισκόταν; Τί είδους χώρα ήταν η Ατλαντίδα; Ποιοι άνθρωποι την κατοικούσαν; Τι πολιτισμό ανέπτυξαν; Πώς εξαπλώθηκε η φήμη τους παντού; Ποιες ήταν οι δοξασίες τους, τα ήθη και έθιμά τους, οι νόμοι τους, η θρησκεία, η παιδεία και η κουλτούρα τους; Ποιοι ήταν οι αρχηγέτες τους; Πως την κυβερνούσαν;
Υπήρξε στ' αλήθεια ο τόπος με τους μεγαλοπρεπείς ναούς, τα βασιλικά μέγαρα, τα λιμάνια και τα ναυπηγεία που περιγράφει ο Πλάτωνας (427-347 π.Χ.) στον «Κριτία» και στον «Τίμαιο» ή ήταν απλώς ένας αρχαίος μύθος;
σχηματισμός Ατλαντίδας
Η πρώτη γνωστή αναφορά για την Ατλαντίδα και τον πολιτισμό της μας δίνεται από τον Πλάτωνα, ο οποίος έζησε από το 428 έως το 348 π.Χ. ΟΠλάτωναςμας αφηγείται ότι οι Άτλαντες ήταν ένας λαός με υπερφυσικές ικανότητες και θεϊκή καταγωγή, που ζούσαν ειρηνικά σε ένα εύφορο νησί πέρα από τις Πύλες των Ηρακλειδών. Στην αρχαιότητα, οι Ηράκλειες Πύλες ήταν τα στενά του Γιβραλτάρ, άρα πιθανότατα βρισκόταν κάπου ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αμερική.
Ο Πλάτωνας βέβαια δεν ήξερε την Ατλαντίδα. Αυτά που περιγράφει στα βιβλία του, ήταν σημειώσεις που του τις έδωσε ο Κριτίας, ο οποίος τις είχε από τον παππού του που τις πήρε από το Σόλωνα. Ο Σόλωνας (639 - 559 π.Χ.) είχε επισκεφτεί την Αίγυπτο, όπου εκεί οι ιερείς της Σάιδας του αποκάλυψαν τα πανάρχαια μυστικά που ήταν γραμμένα σε πλάκες με ιερογλυφικά. Οι ιερείς της Σάιδας, αρχαιότατης θρησκευτικής πρωτεύουσας της Αιγύπτου, είπαν στο Σόλωνα ότι οι Άτλαντες, ήρθαν από τα Δυτικά, από το μεγάλο ωκεανό.
Οι Ατλαντες σταδιακά άρχισαν να χάνουν τη θεϊκή τους δύναμη όταν κυριεύτηκαν από ανθρώπινες αδυναμίες κι αποφάσισαν να στραφούν ενάντια σε άλλους εύπορους λαούς με σκοπό την υποταγή. Γι΄ αυτό ταξίδεψαν προς τη Μεσόγειο, ώσπου συναντήθηκαν με τους παντοδύναμους και γενναίους Αθηναίους, από τους οποίους ηττήθηκαν για πρώτη φορά. Μετά από εξαντλητικές όμως μάχες, οι Αθηναίοι τελικά λύγισαν. Οι θεοί τότε εξοργίστηκαν με τους Ατλαντες, κι αποφάσισαν να τους τιμωρήσουν με παντοτινό αφανισμό. Τόσο μεγάλη ήταν η οργή, που τους κατάστρεψαν μέσα σε μία μόνο νύχτα, αφήνοντας πίσω μόνο μάζες από λάσπη και πυκνούς καπνούς.
Πώς ήταν η Ατλαντίδα;
Η Ατλαντίδα ήταν μια χώρα με μεγάλες και πλούσιες πεδιάδες και με άφθονη χλωρίδα και πανίδα.
Το υπέδαφος ήταν γεμάτο με χρυσάφι. ασήμι και άλλα μέταλλα, μεταξύ των οποίων και ένας μυστηριώδης ορείχαλκος, για τον οποίο ο Πλάτωνας γράφει ότι άστραφτε σαν φλόγα. Στο νότιο άκρα της ηπείρου οι βασιλείς έκτισαν μια μεγαλόπρεπη πόλη αντάξιο της δύναμης και του πλούτου της χώρας, την οποίο και καλλώπιζαν συνεχώς, προσπαθώντας ο καθένας να ξεπεράσει τον προηγούμενο.
Η Ατλαντίδα , σύμφωνα με τον Πλάτωνα , είχε κυκλικό σχήμα και ήταν χτισμένη πάνω σε έναν λόφο τον οποίο περιέβαλαν τρία (3) κυκλικά κανάλια σαν τάφροι. Αρχικά ήταν αδιαπέραστα, πολλές γενιές αργότερα τα κανάλια ενώθηκαν με γέφυρες και τούνελ αρκετά μεγάλα ώστε να περνά μια τριήρης. Κάθε πέρασμα προς την πόλη φρουρούνταν με πύλες και πύργους και τείχη περιτριγύριζαν κάθε δακτύλιο γης. Τα τείχη ήταν κατασκευασμένα από κόκκινη, μαύρη και άσπρη πέτρα που έβγαλαν από τις τάφρους και ήταν επικαλυμμένα με μπρούντζο, κασσίτερο και ορείχαλκο αντίστοιχα.
τοποθεσία - πολιτισμός
Η πιθανή τοποθεσία της Ατλαντίδας, σύμφωνα με κάποιους βρίσκεται κοντά στην Ισλανδία. Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν έντονα πως το νησί βρισκόταν δυτικά από τις Ηράκλειες στήλες (στενά του Γιβραλτάρ). Μία ακόμη άποψη, από τις επικρατέστερες, είναι πως η Ατλαντίδα τοποθετείται κάπου στον ελλαδικό χώρο και πιο συγκεκριμένα : 1) στο νησί της Κρήτης ( Κνωσός- Μινωικός πολιτισμός) ή 2) στο εσωτερικό του νησιού της Σαντορίνης.
Ο Πλάτωνας στα γραπτά του μας περιγράφει μια ουτοπική κοινωνία με πλούτο, γνώση, προηγμένη τεχνολογία και μηχανική τελειότητα. Οι Άτλαντες είχαν κατασκευάσει πτητικές μηχανές, όπως επίσης υπερόπλα και τα πλοία τους ήταν αυτοκινούμενα χωρίς πηδάλια και κυβερνήτες. Επίσης, μαθαίνουμε ότι οι κάτοικοί της ζούσαν σε αρμονία με τη φύση. Σύμφωνα με το κινούμενο σχέδιο, οι Άτλαντες διέθεταν θεραπευτικές ιδιότητες και μιλούσαν πολλές γλώσσες. Στην ευρύτερη πόλη υπήρχαν αναρίθμητα κτίρια απαράμιλλης ομορφιάς. Η χώρα ήταν πλούσια σε ορυκτά και μέταλλα, η βιομηχανία και το εμπόριο και η επιστήμη ανθούσαν, με τα στοιχεία που έδωσε ο Πλάτωνας υπολογίζετε ότι ο στρατός ήταν περίπου 1.210.000 άντρες που αυτός ο αριθμός προϋποθέτει πληθυσμό πολλών εκατομμυρίων. Για πολλές γενιές η καρδιά τους ήταν ειλικρινής και ευγενική και εξέφραζαν καλοσύνη και σοφία.
Σόλωνας: Για αρκετές γενιές οι δέκα βασιλείς κυβέρνησαν τις χώρες τους υπακούοντας πάντα στους απαράβατους νόμους που είχαν τεθεί από τον Ποσειδώνα, αιώνες πριν. Κατά διαστήματα πέντε και έξι ετών οι μονάρχες συναντιόνταν και εκτελούσαν μια μεγαλόπρεπη και περίπλοκη τελετουργία στη διάρκεια της οποίας θυσιαζόταν ένας άγριας ταύρος με τα αίμα του οποίου βάφονταν οι ιερές μπρούτζινες στήλες του ναού. Έπειτα οι βασιλείς ντυμένοι με επίσημα ενδύματα συζητούσαν για τα διάφορα προβλήματα που είχαν τυχόν παρουσιαστεί και κατέγραφαν τα συμπεράσματά τους σε χρυσούς πίνακες. Η Ατλαντίδα προικισμένη με πλούτο, δύναμη και εσωτερική αρμονία δεν άργησε να απλώσει την επιρροή της προς τα έξω.
καταστροφή της Ατλαντίδας
Ο μύθος της καταστροφής της Ατλαντίδας
1η εκδοχή
Η εξελιγμένη τεχνολογία των Ατλάντιων καθώς και η αλαζονική τους στάση προκάλεσε το μένος των θεών, οι οποίοι προκάλεσαν την καταστροφή του νησιού, καταποντίζοντάς το στα βάθη της θάλασσας. Σύμφωνα με τη διήγηση του Σόλωνα η καταγωγή της Ατλαντίδος ήταν πολύ αρχαία και αναγόταν στην εποχή που οι θεοί μοίρασαν τη γη μεταξύ τους. Η ανθρώπινη φύση υπερίσχυσε, όπως αναφέρει ο Πλάτωνας, και οι Ατλάντειοι άρχισαν να εμφανίζουν κατώτερα χαρακτηριστικά: η φιλοδοξία. η απληστία και η κακία αυξήθηκαν τόσα μεταξύ των πολιτών άσο και μεταξύ των κυβερνητών τους. Βλέποντας ότι μια άξια φυλή είχε πια ξεπέσει, ο Δίας κάλεσε τους θεούς για να αποφασίσουν ποια τιμωρία θα επέβαλαν στους Ατλάντειους. Και στο σημεία αυτό σταματάει ξαφνικά η αφήγηση του Πλάτωνα.
Ο Πλάτων εξιστορεί τον καταποντισμό της Ατλαντίδος : << Υστερω δε χρόνων σεισμών αξαισιων και κατακλυσμών μιας ημέρας και νυχτος χαλεπης επελθούσης τότε μάχιμον παρ υμιν εδε κατα γης , Ατλαντίς νήσος ωσαύτως κατά της θαλαττης δυσα ηφανισθη >>
2η εκδοχή
Αρκετοί ισχυρίζονται πως η Ατλαντίδα έπεσε θύμα του εξελιγμένου πολιτισμού της. Μία από τις κολοσσιαίες μορφές ενέργειας (ακόμα και ατομικής) που είχαν τιθασέψει οι Άτλαντες είτε από λάθος είτε στην πολεμική τους αναμέτρηση με τους Έλληνες, ξέφυγε από τα όρια ελέγχου προκαλώντας σαρωτική καταστροφή μέσα σ’ ένα μερόνυχτο.
Επιστημονικές εκδοχές της καταστροφής
Η αιτία του κακού ήρθε από τον ουρανό, με τη μορφή γιγαντιαίου μετεωρίτη που έπεσε στη γη προκαλώντας μετατόπιση του άξονά της, τεράστιας έκτασης σεισμούς και κατακλυσμούς, καταβυθίσεις τμημάτων ξηράς και αναδύσεις άλλων.
Ηφαιστειογενής έκρηξη
Ορισμένοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού και της αρχαίας Θήρας ταυτίζεται με τη χαμένη Ατλαντίδα.
το κύμα το οποίο προκάλεσε την καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού ήταν παρόμοιου μεγέθους με εκείνο το οποίο προκάλεσε την καταστροφή στις ακτές της Ταϊλάνδης και της Σρι Λάνκα το 2004. Όμως τι ήταν αυτό που προκάλεσε το τσουνάμι; Οι επιστήμονες έχουν πραγματοποιήσει μετρήσεις ραδιοχρονολόγησης, οι οποίες αποδεικνύουν ότι ένα τσουνάμι θα μπορούσε να έχει πλήξει τις ακτές της Κρήτης την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο της έκρηξης του ηφαιστείου της Σαντορίνης, που βρίσκεται 70 χλμ βόρεια της Κρήτης. Πρόσφατες επιστημονικές μελέτες αποδεικνύουν ότι η έκρηξη της Σαντορίνης ήταν έως και 10 φορές ισχυρότερη από την ηφαιστειακή έκρηξη, του 1883, στην Kρακατόα στον Νότιο Ειρηνικό. Tο Kρακατόα εξαπέλυσε βράχους και στάχτη σε ύψος 35 χιλιομέτρων και η έκρηξη ακούστηκε σε απόσταση 4.500 χιλιομέτρων. Ο Κώστας Συνολάκης πιστεύει ότι η πτώση του τεράστιου ηφαιστειακού κώνου στην θάλασσα κατά τη διάρκεια της έκρηξης ήταν ο μηχανισμός ο οποίος οδήγησε στην δημιουργία ενός κύματος ικανού να καταστρέψει τις Μινωικές παράκτιες πόλεις. Δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο εάν η επίδραση από το τσουνάμι κατάφερε να φτάσει έως και την Κνωσό, όμως τα ατμοσφαιρικά κατακρημνίσματα θα μπορούσαν να είχαν προκαλέσει και άλλες καταστροφές. Μετά από την ισοπέδωση των λιμανιών, του εμπορίου και του στόλου τους οι Μινωίτες δεν θα κατάφερναν ποτέ να είναι όπως πριν.
Τα τελευταία ευρήματα
Η αναζήτηση της Χαμένης Ατλαντίδας δεν σταματά ποτέ, γι’αυτό και ερευνητές και αρχαιολόγοι σε όλον τον κόσμο διεξάγουν συχνά έρευνες με την ελπίδα ότι ο μύθος θα αποδειχθεί πραγματικότητα, αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο όταν πρόκειται για την ανθρώπινη φαντασία.
Το 2004 ένας Αμερικανός χρησιμοποίησε σόναρ για να εντοπίσει συντρίμμια ενός ανθρώπινου πολιτισμού, ανάμεσα στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου και της Συρίας, ενώ το 2007 σουηδοί ερευνητές υποστήριξαν ότι υπάρχουν ενδείξεις που τοποθετούν τη Χαμένη Ατλαντίδα στο Dogger Bank της Βόρειας Θάλασσας.
Μία άλλη ομάδα υποβρύχιων αρχαιολόγων υποστήριξε το 2011 ότι φωτογραφίες που πάρθηκαν κάτω από τη θάλασσα της Καραϊβικής, αποκαλύπτουν συντρίμμια από πυραμίδες που προηγούνται χρονολογικά αυτών της Αιγύπτου.
Τα πιο πρόσφατα ευρήματα που σχετίζονται με την ύπαρξη της βυθισμένης ηπείρου, έχουν έρθει στο φως από μία ομάδα βραζιλιάνων και ιαπώνων επιστημόνων που ανακάλυψαν στον Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό τεράστιους πετρώδεις σχηματισμούς.
Και η αναζήτησή της συνεχίζεται... Εσείς, πιστεύετε στην ύπαρξή της;
Στόουνχεντζ - εικονική περιήγηση
