Page 31 - 1.ΤΑΞΙΔΙΑ , ΤΟΠΟΙ , ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕΣΑ - Επαναληπτικό_V2

Γλώσσα ΣΤ΄- Θεωρία και Επαναληπτικές ασκήσεις στην ενότητα 1 – Ταξίδια , τόποι , μεταφορικά μέσα

«Έλα μαζί μου. Φέρε το πουλί».
Απρόθυμα, ο αγρότης έφερε το πουλί, το οποίο κοιμήθηκε αμέσως ανάμεσα στις
κότες. Οι δυο άντρες κίνησαν κι εξαφανίστηκαν στο σκοτάδι.
«Πού πάμε;» ρώτησε νυσταγμένα ο αγρότης.
«Στα βουνά όπου βρήκες το πουλί».
«Και γιατί πάμε μες στα άγρια μεσάνυχτα;»

«Για να μπορέσει ο αετός να δει τον ήλιο ν’ ανατέλλει πάνω από το βουνό και να
τον ακολουθήσει στον ουρανό όπου ανήκει».
Μπήκαν στην κοιλάδα και διέσχισαν τον ποταμό με τον φίλο να δείχνει τον δρόμο.
«Βιάσου» είπε, «ο ήλιος θα ανατείλει πριν φτάσουμε».
Το πρώτο φως γλίστρησε από τον ουρανό καθώς ξεκίνησαν να σκαρφαλώνουν το
βουνό. Τα απαλά ροζ σύννεφα στον ουρανό άρχισαν σε λίγο να αποκτούν μια λάμψη
χρυσή. Κάποτε το μονοπάτι τους ήταν επικίνδυνο, καθώς περνούσε από την άκρη του
ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
βουνού, διασχίζοντας στενές βραχώδεις πλάκες και τους οδηγούσε σε σκοτεινές
ρωγμές και έβγαζε ξανά έξω. Τέλος, είπε «Εδώ καλά είναι». Κοίταξε κάτω απ’ τον
γκρεμό και είδε το έδαφος εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω. Βρίσκονταν πολύ κοντά στην
κορυφή
Με προσοχή, ο φίλος μετέφερε το πουλί σε μια προεξοχή. Το άφησε κάτω ώστε να
κοιτάζει προς την ανατολή και άρχισε να του μιλάει. Ο αγρότης χαμογέλασε. «Μιλάει
μόνο τη γλώσσα που μιλούν οι κότες».

Αλλά ο φίλος συνέχισε να μιλάει, λέγοντας στο πουλί για τον ήλιο, για το πώς δίνει
ζωή στον κόσμο και πώς βασιλεύει στους ουρανούς, φωτίζοντας κάθε νέα μέρα.
«Κοίτα τον ήλιο, αετέ. Κι όταν ανατείλει, ανέβα κι εσύ μαζί του. Ανήκεις στον
ουρανό, όχι στο έδαφος». Εκείνη τη στιγμή οι πρώτες αχτίδες του ήλιου ξεπρόβαλαν
πάνω από το βουνό και ξαφνικά ο κόσμος πλημμύρισε με φως.
Ο ήλιος ξεπρόβαλε μεγαλοπρεπώς. Το μεγαλειώδες πουλί ξεδίπλωσε τις φτερούγες
του να υποδεχτεί τον ήλιο και να νιώσει τη ζεστασιά στα φτερά του. Ο αγρότης ήταν
σιωπηλός. Ο φίλος είπε «Δεν ανήκεις στο έδαφος, αλλά στον ουρανό. Πέτα, αετέ,
πέτα!» Σκαρφάλωσε πίσω στον αγρότη. Όλα ήταν ήσυχα. Το κεφάλι τού
ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
αετού τεντώθηκε, οι φτερούγες του ξεδιπλώθηκαν και τα πόδια του έγειραν προς τα
εμπρός, καθώς τα νύχια του γαντζώθηκαν στον βράχο.
Τότε, χωρίς να κινηθεί πραγματικά, νιώθοντας το ανοδικό ρεύμα ενός αέρα
ισχυρότερου από οποιονδήποτε άνθρωπο ή πουλί, ο μεγαλειώδης αετός έγειρε προς
τα εμπρός και ανεβαίνοντας ολοένα και πιο ψηλά, χάθηκε στη λάμψη του
ανατέλλοντος ηλίου και δεν θα ζούσε ποτέ ξανά ανάμεσα στις κότες.

ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

Αποστόλης Αγγελόπουλος - 14/6/2023 - Σελίδα 31 από 63